Τη νέα του ποιητική συλλογή, την ενδέκατη κατά σειρά, εξέδωσε φέτος (2024) ο Αγιώτης ποιητής Αντώνης Χρ. Περδικούλης.
“Χώμα και Άνεμος” ο τίτλος της.
Το κυρίως σώμα απαρτίζεται από λυρικά εξάστιχα ποιήματα, ομοιοκατάληκτα και μη, από ποιήματα σε ελεύθερο ύφος και στίχο, από σονέτα, οκτάβες, τετράστιχα και άλλα.
Το “Χώμα και Άνεμος” είναι ριπές θύμησης και νοσταλγίας, γεμάτες συμβολισμό, ρεαλισμό και αλληγορικές εικόνες, βιωματικά αποτυπώματα της αθώας παιδικής ηλικίας, ευωδίες ονείρων της ψυχής και τρυφερά χνάρια των αισθήσεων.
Κουβαλά, όμως, και την σκληρότητα της ζωής, την ψυχοφθόρο ανάγκη, της μοίρας τον Γολγοθά, τη σισύφεια προσπάθεια και το επέκεινα του θανάτου, μέσα από μια διάθεση φιλοσοφημένη.
Στις ποιήσεις αυτές ωστόσο εμφιλοχωρεί η πίστη για αέναη ζωή, η προσδοκία για υπέροχο κι ανέσπερο φως, η λατρεία της αθωότητας, “που μόνον αυτή διαρκεί” κατά τον ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη.
Το “Χώμα και Άνεμος” είναι ο λασπωμένος δρόμος που διαβαίνει ο ποιητής ξυπόλητος. Είναι ο άσπιλος ουρανός που σιγά σιγά μαυρίζει από τα νέφη. Είναι η αυτογνωσία και ο κατοπτρισμός της θνητότητας, του πεπερασμένου, του φθαρτού πεπρωμένου, αλλά και η ασταμάτητη πίστη για το καλύτερο.
Ολόκληρη η συλλογή είναι εμποτισμένη στα νάματα του ρομαντικού συμβολισμού και του εύκρατου υπερρεαλισμού.
Ο ίδιος ο ποιητής λέει για το “Χώμα και Άνεμος”:
“Το Χώμα κι ο Άνεμος είναι ριπές θύμησης από ευωδιές και μόσχους, πού φέρνει ο βοριάς από την εποχή της παιδικής αθωότητας. Ένας αγέρας ζωοποιός νοσταλγίας και αναπόλησης κι ένα φως πανάχραντο, που ξεπηδά από καθαρές καρδιές μες στα ακύμαντα πλάτη της ειρήνης…
Είναι όμως πρώτιστα μια χοϊκή ευδαιμονία, ένας μητρικός εναγκαλισμός.
Αυτός είναι ένας προαιώνιος νόμος της πιο μεγάλης εσωτερικής φωνής του ανθρώπου, της ασταμάτητης ανάγκης του για ζωή, για χαρά της ψυχής και των αισθήσεων… Όπως και για φυγή, αλλά και για επιστροφή…”.
Λίγα λόγια για τον Αντώνη Περδικούλη που φέτος κλείνει 44 χρόνια στην Ποίηση
Γεννήθηκε το 1964 στην Αγυιά Λάρισας.
Απόφοιτος της ΣΜΥ Τρικάλων, υπηρέτησε για κάποια χρόνια στον Ελληνικό Στρατό και στην Ελληνική Πρεσβεία του Βουκουρεστίου.
Μετέπειτα επανήλθε στον ιδιωτικό βίο, όπου και βιοπορίζεται έως σήμερα.
Στα 1980 εμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα – μαθητής Λυκείου ακόμη – ενώ στα 1981 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή “Δέκα Φιλήματα για συναυλία”.
Ακολούθησαν οι συλλογές:
“Αλισάχνη” 1982, “Γράμμα στον άνθρωπο από σταφύλι” 1984, “Ο ξανθός Αύγουστος και η Ηλέκτρα” 1987, “Απόψε ο Αίολος κοιμήθηκε νωρίς” 1988, “Ο Αναχωρητής” 2003, “Αόρατος Ήλιος” 2006, “Θλίψης Τρόπαια” 2015, “Τα Φώτα στα Νερά” 2016, “Μεσονυκτικόν” 2020, “Χώμα και Άνεμος” 2024.
Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα περιοδικά κι εφημερίδες Λόγου και Τέχνης, όπως:
Ηπειρωτική Εστία, Θεσσαλική Εστία, Θεσσαλικό Ημερολόγιο, Αγιώτικα Νέα, Γραφή, Πνευματική Λάρισα, Θρακικά Χρονικά, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Ελεύθερος Λόγος, Κέφαλος, Ημερήσιος Κήρυκας, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, Πνευματική Ζωή κ.α.
Σήμερα συνεργάζεται με το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό “Fractal: Η Γεωμετρία των ιδεών”.
Έγραψε και δημοσίευσε δοκίμια κριτικά για τους Καρυωτάκη, Σεφέρη, Σολωμό, Παπαδιαμάντη, Ψημμένο (Ποταμίτη) και δέκα μελετήματα για τον ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη.
Εν πλω βρίσκονται τα έργα του:
“Τετράδια με μπλε πανάρια” (δοκίμια), “Τα παλαιά αναγνωστικά του Δημοτικού”, καθώς και το χρονικό “Μαρτυρίες απ’ το Αντάρτικο – αφηγήσεις του πατέρα μου”.
Επίσης, μετέφρασε από τη ρουμανική γλώσσα “Δεκατέσσερεις Ρουμάνοι Ποιητές”.
Τέλος, συνέγραψε την “Συνοπτική Ιστορία της Σύγχρονης Ρουμανικής Λογοτεχνίας”, έργο το οποίο δημοσιεύτηκε ολόκληρο στο περιοδικό του Μιχάλη Σταφυλά “Πνευματική Ζωή”, τεύχος 168.
“Και τώρα που φτάσαμε εδώ, να ‘μαστε πάλι οι δυο μας Χρόνε μου! Σύ με τα σιδερένια σου δόντια, εγώ με το γυάλινο σπαθί μου!…”
Κλείνοντας φέτος 44 χρόνια στην Ποίηση ο Αντώνης Περδικούλης, ήταν 16 χρονών όταν πρωτοεμφανίστηκε στα Ελληνικά Γράμματα, αδιάκοπα στη μακρόχρονη πορεία του μέσα απ’ τις ατραπούς της Ποίησης οραματίζεται ένα κόσμο “…άλλο, δίχως καημό γινάτι…”, πράττοντας Τέχνη μέσα στη χρυσή σιωπή του, σεβόμενος πάνω απ’ όλα την Ελληνική Γλώσσα και την αισθητική της.
Γράφει στο κλείσιμο της νέας του ποιητικής συλλογής:
“Γεννήθηκα την ίδια μέρα με τον Διονύσιο Σολωμό,
όμως εκατόν εξηνταέξι χρόνια μετά απ’ αυτόν.
Ο λιόχυτος Απρίλης με πότιζε πασχαλιές κι ανθοκέρασα.
Οι πρώτες μου μνήμες οι παιδικές, ο πεύκος μας στην αυλόπορτα, η απαλή αύρα της μητέρας, τα δυνατά βήματα τού πατέρα.
Τα γυαλιστερά εικονογραφημένα παραμύθια, τα πρώτα κι ανεκτίμητα Αναγνωστικά του Δημοτικού, αυτά με έθρεψαν και με κράτησαν.
Ανηφορίζοντας στις κορυφές του μόχθου συναπαντήθηκα με λογής θεριά ωμοφάγα.
Ο χρόνος με οδηγούσε σε ανήμερες περιπέτειες.
Έπρεπε να χορέψω χωρίς να το θέλω και χωρίς να γνωρίζω χορό.
Και τώρα που φτάσαμε εδώ, να ‘μαστε πάλι οι δυο μας Χρόνε μου!
Σύ με τα σιδερένια σου δόντια, εγώ με το γυάλινο σπαθί μου!…
17 Μαρτίου 2024″
