Ιγνάτιος Δημητριάδος στο μνημόσυνο Ν. Κολοβού στο Καστρί Αγιάς: “Εύχομαι ο τόπος να μην ξαναζήσει τραγικά γεγονότα που θλίβουν, αλλά πάντοτε να έχει γεγονότα που θα δίνουν χαρά”
Στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Καστρίου Αγιάς, παρουσία πλήθους κόσμου, λειτούργησε χθες Κυριακή 8 Δεκεμβρίου ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, με αφορμή το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Νικολάου Κολοβού, 35 ετών, που εν ζωή διετέλεσε πρόεδρος της Κοινότητας Καστρίου και Εκκλησιαστικός Επίτροπος του Ναού, ο οποίος σκοτώθηκε σε τραγικό δυστύχημα στην επαρχιακή οδό Αγιά – Λάρισα.
Στο κήρυγμά του ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε στη δημιουργία του κόσμου από τον Θεό, αλλά και στην ανάγκη του Ίδιου του Θεού από την πολύ Του αγάπη να τον μοιραστεί με τα δημιουργήματά Του, τους ανθρώπους, δίνοντας στους πρωτοπλάστους τον Παράδεισο, με σκοπό ο άνθρωπος να ζει ευτυχισμένος, μέσα στην αγάπη του Θεού, παρέχοντάς του την ελευθερία. Δυστυχώς, όμως, οι πρωτόπλαστοι έχασαν την κοινωνία που είχαν με την αγάπη του Θεού, χάνοντας με αυτό τον τρόπο τον παράδεισο, προσδίδοντας στη ζωή του ανθρώπου τον πόνο και τη φθαρτότητα.
Στην συνέχεια, ο Σεβασμιότατος αναφέρθηκε στην ενανθρώπηση του Χριστού, η οποία είχε σκοπό να διδάξει την αλήθεια, δίνοντας στον άνθρωπο ότι έχασε, ελεύθερο πάντοτε να επιλέγει εάν θέλει να επιστρέψει στον παράδεισο ή όχι. “Φτάνοντας ο Ίδιος” τόνισε ο κ. Ιγνάτιος “στο έσχατο σημείο της ταπείνωσης, τον Σταυρικό Θάνατο, έτσι ώστε να φέρει την ελπίδα της Ανάστασης στον κόσμο. Κοινωνώντας τον Χριστό γινόμαστε ένα μαζί Του, με το αναστημένο Του σώμα και ένα μεταξύ μας, συγκροτώντας το σώμα του Χριστού. Σε κάθε θεία Λειτουργία, γευόμαστε τον παράδεισο από τη γη μέχρι να έρθει η στιγμή να βρεθούμε εκεί στην αιωνιότητα, απολαμβάνοντας τον παράδεισο και την κοινωνία μαζί Του”.
Στη συνέχεια αναφερόμενος στο τραγικό γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου τόνισε ότι «ο μακαριστός Νικόλαος αν και νέος στην ηλικία ήταν ένας άνθρωπος της προσφοράς και της θυσίας, όντας ο ίδιος πρόεδρος της Κοινότητας, μέλος της εκκλησιαστικής επιτροπής της ενορίας και άμεσος συνεργάτης των ιερέων. Δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί, αλλά θέλω να τονίσω ότι σε κάθε θεία λειτουργία είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι μέσα στο Άγιο Ποτήριο ζώντες και κεκοιμημένοι… δεν μπορούμε να τον δούμε με τα φυσικά μας μάτια, δεν μπορούμε να τον ακούσουμε με τα αυτιά μας, όμως όποιος έχει μάτια ψυχής και πίστη ξέρει ότι η ζωή μας είναι εφήμερη… δεν μπορώ να προσεγγίσω τον πόνο της μητέρας, αλλά την διαβεβαιώ ότι θα έχει την προσευχή μου, για να τους παρηγορήσει ο Θεός… Βαδίστε τον δρόμο της αγάπης, για να κρατήσετε ζωντανή την μνήμη του και η προσευχή σας θα είναι μια ζωντανή κοινωνία μαζί του. Η πίστη στον Θεό, τελικά, είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά μας. Όταν αγαπήσεις κάποιον αληθινά, τον αγαπάς αιώνια και αυτή η αιωνιότητα είναι τρόπος ζωής, γιατί μπορείς να κρατάς τον αγαπημένο κοντά σου, στην καρδιά σου, έστω κι αν σωματικώς τον στερείσαι. Ο Θεός μπορεί παρηγορήσει γιατί Αυτός δίνει παρηγοριά και δύναμη στους ανθρώπους. Να μιλάμε στον Θεό με την καρδιά μας και με την προσευχή μας. Εύχομαι ο τόπος να μην ξαναζήσει τραγικά γεγονότα που θλίβουν αλλά πάντοτε να έχει γεγονότα που θα δίνουν χαρά».
