«Καψ’ τα και ρίξε την ευθύνη στα ψάρια της Ύδρας»
Του φιλόλογου Οδυσσέα Β. Τσιντζιράκου
Κι ήρθε ό, τι ακριβώς φοβόμουν και απευχόμουν. Προανακριτικές, επιτροπές εξέτασης, καταθέσεις, πορίσματα, με γνώμονα την παροιμία «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Και στο τέλος; μετά από ενδελεχή και μακροχρόνια εξέταση ευθύνες; ναι θα υπάρξουν! Υπεύθυνοι και πάλι δεν θα υπάρξουν, θα ισχύσει ξανά το: ανεγνώσθη, υπεγράφη, τίθεται εις το αρχείον. Για να πληρωθεί δια πολλοστή φοράν το υπό Πλάτωνος ρηθέν: «πάσα επιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης και της άλλης αρετής πανουργία ου σοφία φαίνεται». Κατά τα άλλα οι πολιτικοί μας ταγοί εξελέγησαν να νομοθετούν για μας και τα παιδιά μας…
Πάντως κάθε εχέφρων Έλληνας δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι η τραγωδία που μας συγκλονίζει αποτελεί το απόστημα της πολιτικής και κοινωνικής παθογένειας της χώρας μας που επί δύο συνεχείς αιώνες μάζευε, μάζευε, μάζευε… οπότε φυσικό και επόμενο ήταν κάποτε και κάπου να σπάσει η κορυφή του και να ξεχυθεί από μέσα του το δηλητηριώδες έμπυο. Το ότι θα έσπαγε ήταν, κοινωνιολογικά και μαθηματικά, βέβαιο. Έτυχε στα Τέμπη. Αλίμονο σ’ αυτούς που έχασαν τους αγαπημένους τους. Το κακό όμως ξεκινάει από δω και πέρα, καθώς η πολιτική κατάσταση έχει εκτραπεί.
Δύο χρόνια μετά την τραγωδία και επί ολόκληρο χειμώνα, και έπεται μάλλον μακρά συνέχεια, ώσπου ο κόσμος να βαρεθεί πια με τα ίδια κι έτσι να δοθεί το τέλος που ορισμένοι έχουν γερά προμελετήσει. Παρακολουθούμε όλοι μας σε καθημερινή βάση, κι ανήμποροι πια ν’ αντιδράσουμε, τις παρενέργειες από το έμπυο που βγαίνει ασταμάτητο απ’ την πληγή. Κι όλοι μας γίναμε ερευνητές, τηλεπαρουσιαστές, δικηγόροι, ιατροδικαστές, πραγματογνώμονες, εισαγγελείς, ανακριτές! Και συνάμα παρακολουθούμε αδρανείς τη φοβερή καπήλευση του γεγονότος από Μ.Κ.Δ. Κι αν δεν έχουμε δει στο γυαλί ανθρώπους, που δεν μπόρεσαν να χειριστούν την ανέλπιστη δημοσιότητά τους: (Άστο αυτό είναι αλλουνού παπά Βαγγέλιο). Και κάποιοι τηλεοπτικοί αστέρες έφτασαν να επισημάνουν ότι οι ρόλοι που παραπάνω αναφέρθηκαν (ιατροδικαστές κ.λπ.), είναι μαγαζιά γωνιακά σε κεντρικότατη και πολυσύχναστη αγορά, εφάμιλλα των πολιτικών και των δεσποτάδων. Πολύ ωραία. Δεν διευκρίνισαν όμως αν ο δικός τους ρόλος είναι «λειτούργημα» που υπηρετεί και δεν «εργαλειοποιεί» τον πολίτη, τον ανθρώπινο πόνο!
Και κοντά σ’ αυτά οι πολιτικοί «λειτουργοί», ένθεν και ένθεν με ρητορικές και αφηγήματα κατεψυγμένα, που μάλλον σου προκαλούν θυμηδία, βγαίνουν και κάνουν… πως τσακώνονται με βαρύτατες φράσεις για το δίκιο του κοσμάκη, ενώ επί τριήμερο ήδη συζητούν σε άδεια σχεδόν έδρανα, όπως πάντα βέβαια, την πρόταση μομφής! Θα τρέξουν μόνον σύσσωμοι είτε για το χειροκρότημα του «δικού» τους κι ας μην άκουσαν τι είπε, είτε για την κομματική πειθαρχία στην ψηφοφορία! Και προσπαθούν δήθεν ν’ αποδείξουν στον λαό τα… αυταπόδεικτα.
Τα μηνύματα της κοινωνίας μάλλον δεν τα έχουν πάρει. Το ότι πια την κοινή γνώμη δεν μπορούν να τη χειραγωγήσουν δεν το έχουν καταλάβει. Ο κόσμος κουράστηκε. Βαρέθηκε μια ζωή τα ίδια και τα ίδια. Παντού ακούς «φτάνει πια η κοροϊδία». Άρα με το να κρύβονται πίσω από δικαιολογίες και κορώνες ή να ερμηνεύουν τις λέξεις κατά το δοκούν με την πολύ κακή χρήση μιας ξύλινης γλώσσας, που πολύ αμφιβάλλω αν την κατανοούν όσοι επιχειρούν να την «εργαλειοποιήσουν» (η λέξη δική τους είναι), το μόνο που καταφέρνουν είναι να υποτιμούν φανερά τη νοημοσύνη του λαού. Αλλά ο κόσμος, όπως έδειξε, έχει χάσει πια την εμπιστοσύνη του στην πολιτική, γιατί επιτέλους κατάλαβε ότι την πολιτική την «εργαλειοποιούν» οι πολιτικοί, για την εξυπηρέτηση της ατομικής και κομματικής σωτηρίας!
Θα μπορούσα να εκθέσω ένα τεράστιο κοινωνιολογικό δοκίμιο γύρω απ’ τα τεκταινόμενα τούτες τις μέρες. Και η ειρωνεία επικεντρώνεται σε βαρύγδουπες φάσεις του τύπου: Να πέσει παντού φως, άπλετο φως, να λάμψει η αλήθεια, να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο. Λόγια παχειά, incredibile auditu. Το κακό είναι μ’ αυτό το άπλετο φως, κάποιοι το προφέρουν παπαγαλίστικα άπλιτου! Θα το ονομάσω άπλυτο φως. Γιατί αυτό εξυπηρετεί πλέον τη συσκότιση της αλήθειας. Κι όσο για το μπάζωμα-ξεμπάζωμα για το οποίο πασχίζουν να πείσουν τον κόσμο ότι έγινε ασυντόνιστα, δίχως εντολή, με απλούς παρατηρητές τους πολιτικούς αξιωματούχους, ο πυρετώδης συντονισμός των τελευταίων ημερών για το συντονισμό των ασυντόνιστων δίνει στον κόσμο την αφορμή να αναμοχλεύσει στο νου του τη σύσταση του Μαυροκορδάτου στον Μιαούλη, τότε που (Ιούλιος 1831) έκαψαν στον Πόρο τον εθνικό μας στόλο, για να εκδικηθούν τον Καποδίστρια. «Καψ’ τα και ρίξε την ευθύνη στα ψάρια της Ύδρας». Οποίος εξευτελισμός. Κανένας όμως δεν δικάστηκε γι’ αυτό το «μεγαλουργόν έγκλημα». Δολοφόνησαν τον Κυβερνήτη και μόνοι τους χορήγησαν στους εαυτούς των αμνηστεία, αφήνοντας έτσι πολιτικές υποθήκες δια το μέλλον.
